Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ληλάντιου πεδίου αποτελεί η ύπαρξη ενός μοναδικού αρδευτικού συστήματος, όπου το νερό του ποταμιού Λήλαντα διοχετεύεται στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις διαμέσου καναλιών (αυλάκια), οι οποίες ονομάζονται ΄΄αμπολές΄΄.
Ιστορικά, η κατοχή της πλούσιας πεδιάδας του Άρχοντα ποταμού Λήλαντα, αποτέλεσε το ”μήλο” της έριδος για μια έντονη φιλονικία ανάμεσα στις πόλεις της Φαλκίδας και της Ερέτριας, στα τέλη του 8ου αιώνα π.χ.
Σύμφωνα με το Θουκυδίδη, ο Ληλάντιος πόλεμος ήταν ο μόνος ανάμεσα στον Τρωικό πόλεμο και τους Περσικούς πολέμους στον οποίο συμμετείχαν συμμαχίες πόλεων παρά μεμονωμένες πόλεις.
Ο πόλεμος ήταν αμφίρροπος και προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στις δύο πόλεις και τις οδήγησε τελικά στην παρακμή.
Η περιοχή συνέχισε να κατοικείται κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών και Ενετικών χρόνων.
Από την Ενετοκρατία χρονολογούνται οι Δύο Πύργοι Μύτικα και ο Πύργος του Βασιλικού, τα οποία αποτελούν ενετικά κτίσμα του 12ου αιώνα.
Επίσης το Κάστρο πάνω από τα Φύλλα,το λεγόμενο Καστέλι, κατασκευάστηκε από τον ενετό Ιππότη Λικάριο, ο οποίος κατέλαβε για λογαριασμό των Βυζαντινών μεγάλο μέρος της Εύβοιας κατά τον 13ο αιώνα.
Το 1470 το Ληλάντιο πεδίο, όπως και η υπόλοιπη Εύβοια, πέρασε στην κατοχή των Οθωμανών και από το 1830 είναι τμήμα της ανεξάρτητης Ελλάδας.
Από το χωριό Φύλλα καταγόταν ο Ανδρέας Μιαούλης, ναύαρχος του ελληνικού στόλου κατά την επανάσταση του 1821.
Η αγροτική παραγωγή παρέμεινε η κύρια απασχόληση των κατοίκων της περιοχής και συνεχίζει εώς σήμερα.
